Avengers: Infinity War

De twee uren en zesendertig minuten die ‘Avengers: Infinity War’ duurt, raast voorbij in wat nog niet eens de helft van de tijd lijkt. Met de bovennatuurlijke krachten van de hoofdrolspelers in gedachten zouden we makkelijk al drie mogelijke verdachten kunnen aanwijzen, maar dat doen we dus niet. Alle eer van die truc met de tijd gaat immers naar het regisseursduo, de cast en de scenaristen achter deze spektakelprent.

We tellen ondertussen alweer acht (!) Marvel-films sinds die originele ‘Avengers’, waarin Captain America, Thor, Iron Man, Black Widow, Hulk en Hawkeye het ‘samen’ uitvochten met een van Tony Starks uit de hand gelopen hightechexperimenten. Hulk, van wie de afwezigheid in ‘Avengers: Civil War’ werd verklaard in de laatste Thor-film, moet daarom in het begin van ‘Avengers: Infinty War’ even bijgepraat worden. Een elegante techniek om samen met hem gelijk ook de kijkers die hier en daar een film misten, op kruissnelheid te brengen. “Hoezo de Avengers zijn gesplit” en “Wat? Er is een Spider-Man en een Ant-Man?”.

In ‘Avengers: Infinity War’ draait het allemaal om een van de ingrediënten waar Marvel al sinds de jaren zeventig van vorige eeuw in zijn comicbooks gewichtig over doet: de zes zogenaamde Infinty Stones. Tot op heden werd dat element uit het stripuniversum in de films grotendeels genegeerd. Die tijd is definitief voorbij. Ene Thanos is er immers van overtuigd dat hij, eenmaal in het bezit van die zes legendarische stenen, het leven van het halve universum met een vingerknip kan ongedaan maken. Een genocide van immense proporties, die de gigant nog min of meer logisch kan beargumenteren. Wie dat wil, hoeft niet ver naar een relevante allegorie te zoeken, maar daar draait het in dit soort films nooit echt om.

Thanos - een indrukwekkende mix van computerbeelden en acteur Josh Brolin - werkt zich met elke volgende scène op tot een uiteindelijk plekje in de top 3 van onze favoriete Marvel-schurken. En iedereen weet dat hoe ‘beter’ de vijand, hoe beter de film. Brolin zet een geweldig monster neer, imposant met een ingebakken droefheid en zelfs een verwrongen eergevoel. In tegenstelling tot het gros van de oppositie in de Marvel-films dus geen megalomaan die vooral uit is op macht, maar een memorabel figuur dat een geperverteerd hoger doel nastreeft.

Net zo memorabel - en je moet het maar doen met deze massa aan hoofdrolspelers - is de bonte verzameling superhelden aan de goede kant. Omdat we er niet omheen kunnen, gaan we toch maar even de aanwezigheidslijst af. Er is Thor en een handvol andere Asgardianen, waaronder zijn adoptiebroer Loki. Er zijn de Guardians of the Galaxy met Star-Lord, Gamora, Drax, Rocket, Groot, Nebula en Mantis. De Aardse delegatie bestaat uit Iron Man, (de nu ex-)Captain America, Black Widow, Bruce Banner/Hulk, Vision, War Machine, Falcon, Spider-Man, Dr. Strange, de gerehabiliteerde Winter Soldier en de recent geïntroduceerde Black Panther met zijn Wakanda-entourage.

Sommigen kennen elkaar al langer. Voor anderen is het hun eerste kennismaking en niet zelden levert dat minstens zo boeiende momenten op als de betere spektakelscènes. Al moet gezegd dat ‘Avengers: Infinity War’ misschien wel de minste pauzemomenten tussen de actieblokken kent van alle 19 Marvel-films tot nu toe. In ieder geval de kortste. Dat klinkt verontrustend voor de fan die terecht genoot van het verbale gekibbel en de vele oneliners. Geen paniek, die geven nog altijd present. Het lijkt eerder alsof er strenger geselecteerd werd en enkel de beste zijn overgebleven. Als je weet dat Thor en Rocket samen scènes krijgen, dan weet je: er mag, of liever, er zal gelachen worden.

Maar ondanks die momenten van precisiehumor en een overdaad aan vertrouwde karakters en locaties waagt ‘Avengers: Infinity War’ zich aan een aantal gedurfde, tot ronduit schokkende verrassingen. De film schakelt vrij snel naar een donkere toon en stuwt die in staccato naar een half dozijn ‘het zal toch niet?!’-gebeurtenissen. Het deed ons soms zelfs wat denken aan wat Christopher Nolan voor Batman met zijn Dark Knight-trilogie deed. Let op, dit is niet de nagenoeg revolutionaire draai die ‘Logan’ en ‘Deadpool’ aan het genre gaven. ‘Avengers: Infinity War’ blijft stevig verankerd in het traditionele Marvel-comicbookuniversum, maar het doet daarbinnen wel dingen die tot nog toe ongezien zijn. Het is niet onze bedoeling om bewust vaag te klinken, maar we willen absoluut niets verhullen dat de impact van een eerste kijkbeurt ook maar een greintje minder heftig kan maken.

De actie en dan vooral de frequente gevechten zijn overigens brutaler en heftiger dan we gewend zijn. Wie zich stoort aan die frequentie is hier aan het verkeerde adres. Geen fan die niet van de eerste tot de laatste seconde meegesleept zal worden met dit filmische equivalent van een koelkast vol energiedrankjes. Zeggen dat al het voorgaande louter een aanloop was naar de gebeurtenissen in ‘Avengers: Infinity War’, is overdreven, maar zoals Dr. Strange het hier terecht aanstipt: “we bevinden ons nu in het eindspel”.

Aan het eind van de rit is ‘Avengers: Infinity War’ visueel een vermakelijk topspektakel van de bovenste plank. Dat het aan een halsbrekend tempo opgediend wordt en zichzelf toch niet voorbij holt, is voor rekening van een geweldig team van scenaristen. Die slagen erin om elke zweem van metaalmoeheid weg te lachen en een gevestigde traditie naar een onverwachte finale te leiden. Een finale die - we blijven voorzichtig - doet hongeren naar de opvolger die volgend jaar gepland staat. Dit is immers de eerste film in de Marvel-serie die geen netjes afgerond einde krijgt. De kijker wordt, zacht uitgedrukt, geplaagd met mogelijk onomkeerbare consequenties. Dat terwijl Thanos zelf belooft “deze keer geen resurrecties”. Maar de man is een leugenaar … en ‘infinity’ is Engels voor ‘een lang, lange tijd’.