‘Evermore’, het verbluffende nieuwe album van Taylor Swift

In 2019 verscheen ‘Lover’, het album waarop Taylor Swift bewees dat het haar ernst was met het verkennen van nieuwe muzikale horizonten. Na eerst door country en daarna pop tot koningin gekroond te zijn, kregen we met ‘Lover’ een eerste blik op een nieuwe muzikale fase. ‘Folklore’, het album dat ze voorbije zomer uitbracht, verraste nog meer. Ze kondigde het pas 18 uur voor release aan én ze maakte het samen met de gevestigde indierockers van The National. Het gaf haar bewezen songschrijverstalent een nieuwe dimensie en leverde Taylor Swift de bijval op van nog maar eens een nieuw publiek.

Nu, amper een half jaar later volgt ze ‘Folklore’ op met ‘Evermore’. Je mag het een zusteralbum noemen, maar zeker geen tweeling. “We konden gewoonweg niet stoppen met songs schrijven”, vertelde Taylor Swift. “Het voelde alsof ik de rand van een woud was ingewandeld. Ik had kunnen terugkeren, maar we besloten om dieper het onbekende in te trekken.” Dat verklaart meteen waarom ‘Evermore’ klankmatig sterk op ‘Folklore’ lijkt. Met die fragiele arrangementen, pulserende drumritmes, sobere gitaarlijnen én natuurlijk met de bijdragen van The National en Justin Vernon. Dat is de frontman van indiegenrebroeders Bon Iver die je ook al hoorde op de single ‘Exile’.

‘Evermore’ hangt muzikaal misschien nog iets meer samen dan ‘Folklore’, maar het zijn vooral de songteksten die duidelijk maken wat Taylor Swift wil zeggen met dat “dieper het woud intrekken”. Een kenner omschreef het als volgt: “'Folklore' voelt aan als een herfstalbum, terwijl 'Evermore' vertelt wat er gebeurt wanneer de koudste wintermaanden je overvallen.”. Op de occasionele uitzondering na schrijft Taylor Swift over fictieve personages, maar deze songs ademen zoveel hartverscheurend en herkenbaar detail dat ze er inhakken als een onvoorwaardelijke biecht.

‘Evermore’ voert je mee naar een geloofwaardig universum van charmeurs, oplichters, gewrongen vriendschappen, complexe vrouwen en koppels in survivalmodus. Sommige hoofdrolspelers zijn gezegend met goede genen en anderen, zoals de hoofdrolspeelster in ‘Dorothea’, voelen zich vergeten door meer glamoureuze vriendinnen. Niet zelden komen de ‘foute’ personages eruit als helden. Met als mooiste voorbeeld ‘No Body, No Crime’ waarop ze de microfoon deelt met de zusjes van HAIM. Een zogenaamde 'country murder ballad'. Een mooie demonstratie ook van hoe je als artiest je muzikale verleden niet hoeft op te geven om te groeien.

Ondanks dat bitterzoete herinneringen ophalen met country en de doorgetrokken samenwerking met Bon Iver en The National, is ‘Evermore’ ook gedurfder dan 'Folklore'. Dat hoor je misschien nog het meest in het titelnummer, single én afsluiter van het album. Een song waarin liefde iemand van de rand van de afgrond terugroept en waarin Bon Iver’s Vernon spookachtige gejammer opklinkt uit een gestaag aanzwellend geluidsgolf en Swifts vocalen verankert alsof ze voor dit genre gemaakt zijn.

Onze favoriet is echter ‘Marjorie’, een song over en genoemd naar de geliefde overleden grootmoeder van Taylor Swift. Misschien omdat het extra resoneert in deze tijd van COVID-19 en quarantaine. Een nummer vol pijnlijke, herkenbare spijtbetuigingen en troost, versterkt door zwiepende violen en samples van een zingende Majorie. Wat ons betreft mag deze rechtstreeks naar de top drie van beste Taylor Swift-nummers ooit. “Ik heb geen idee waarheen de muziek me hierna zal leiden”, liet ze weten. Wij ook niet, maar iets vertelt ons dat we op beide oren mogen slapen.