Game van de Maand: Days Gone

De eerste beelden in Days Gone tonen een stad in chaos. Sirenes loeien, de straten zijn bezaaid met slachtoffers. We zien twee leden van een motorbende de inzittenden van een evacuatiehelikopter ‘overtuigen’ om plaats te maken voor de gewonde jongedame die hen vergezelt. Maak kennis met Boozer, Deke en zijn verloofde Sarah. De helikopter stijgt op, Boozer en Deke strompelen de waanzin terug in.

Daarna springt de gamekalender naar twee jaar later. We zien een misleidend vredig berglandschap in het noordwesten van de Verenigde Staten. Misleidend, want Boozer en Deacon ‘Deke’ St. John zijn twee van de weinigen die de plaag overleefden. Een epidemie die nagenoeg de hele mensheid in de mensenetende ‘freakers’ transformeerde. Oh ja, en Sarah haalde het niet.

Dat is de meedogenloze open wereld waarin Days Gone je dropt. Bloedmooi en levensgevaarlijk. Want niet alleen mensen zijn tot freakers gemuteerd, ook heel wat van de inheemse dieren borrelen van de bloeddorstige razernij. En alsof dat nog allemaal niet erg genoeg was, moet je net zo sterk op je hoede zijn voor dat handvol andere mensen die deze apocalyps overleefden.

Jij bent Deacon, in een vorig leven nog een outlaw, nu echt een Einzelgänger. Je sluit je niet bij de ene of de andere groep aan, maar ziet jezelf wel gedwongen om meestal gevaarlijke karweitjes voor hen op te knappen. Alleen zo kun je hun vertrouwen winnen en dat heb je dan weer nodig om betere voorraden, krachtiger wapens en nieuwe onderdelen voor je motor te kopen. 

Zo stem je de spelbeleving alsmaar meer af op jouw individuele speelstijl. Die spelbeleving draait vooral rond actie. Die speelt zich dan weer voor een stuk op je motor af, maar meer nog als een vaak zelfgekozen mix van heimelijk rondsluipen en brutaal slag- of vuurwapengeweld. De keuze daartussen zal soms afhangen van je stemming, maar meer nog van de omstandigheden.

Want omdat jij meestal solo je ding doet, is de vijand altijd in de meerderheid. Die vijand kan een vijandelijk kamp asociale overlevers zijn, een van de vele rondzwervende groepjes psychopathische rippers, of die freakers. Die laatste zijn al gevaarlijk als je er meer dan twee tegenover je hebt, maar kijk er niet van op wanneer je een zwerm met een paar honderd van die hondsdolle griezels achter je aan ziet sprinten.

De spelwereld is groot en gevarieerd genoeg om je heel lang geboeid te houden. Zelfs wanneer je niet van de centrale verhaallijn zou afwijken. Dat doe je natuurlijk wel en Days Gone moedigt je daar absoluut toe aan. Voor nieuwe uitdagingen, om schaarse voorraden te plunderen en om ervaring op te doen, nodig voor het aanscherpen en uitbreiden van je vaardigheden.

Dus zowel het verhaal als optionele zijmissies en je eigen nieuwsgierigheid duwen je door deze wereld, met zijn overtuigend wispelturig klimaat en dag-nachtcyclus. Daarbij is het goed om weten dat de freakers zich ’s nachts anders gedragen dan overdag. Nog iets om in je tactische overwegingen rekening mee te houden. Al blijft Days Gone in de eerste plaats een actiegame dat nooit aanvoelt alsof strategische planning of rollenspelgedoe de rem erop zet.

Days Gone is ook een game voor volwassen spelers. Het dropt je in een meedogenloze wereld die de kleine en lelijkste kantjes van de mensen uitvergroot. Het is moeilijk kiezen tussen wat het meeste choqueert: het gedrag van mensen die de epidemie heelhuids overleefden of die Newts, kindversies van freakers die je enkel durven aanvallen op je zwakke momenten.

Het game vertelt – via vertakkende pistes – zijn eigen verhaal. Er worden je geen grote morele dilemma’s opgedrongen. Zie het eerder alsof je de hoofdrol krijgt in een serie als The Walking Dead, maar dan met freakers in plaats van zombies. Onderweg leer je via flashbacks meer over jezelf, maar hoe je missies en het dagdagelijkse overleven aanpakt, dat is helemaal aan jou. Succes!