‘Nonante-cinq’, het nieuwe album van Angèle, is geen brol

Adele en Angèle, dat rijmt en wat ruw talent en girlpower betreft, zijn er vast nog meer raakpunten. Waar Adele haar nieuwste album aankondigde met projecties op het Louvre, het Empire State Building en het Colosseum, deed Angèle dat met een Instagram-video tijdens een ritje op een achtbaan. Tussen de duizelingwekkende buitelingen en het uitgelaten gegil door kregen we de naam, tracklist en releasedatum van haar.

Vandaag is er niemand die Angèle nog beschouwd als ‘het zusje van’. Ze verkoopt concertzalen uit in binnen- en buitenland, zong in duet met Dua Lipa de single ‘Fever’ naar de top van de internationale hitlijsten en is al enkele seizoenen een herkenbaar gezicht in campagnes van Chanel. Ze was ook onze onofficiële Belgische artistieke afgevaardigde in het door Lady Gaga gecureerde wereldwijde One World: Together At Home-event, ten voordele van de coronabestrijding.

Die spontane, hilarische achtbaanaankondiging is typisch Angèle. Ze had het onlangs in een interview nog over hoe haar eerste album, ‘Brol’, haar op een avontuur meesleepte dat ze niet zag aankomen. Een periode waaruit ze zich vooral het plezier herinnert. Het succes en de hoge scores waren meer dan mooi meegenomen, maar “het belangrijkste is het plezier maken. De rest volgt dan wel”.

Na ‘Brol’ en ‘Brol: La Suite’ is er nu dus ‘Nonante-cinq’. In goed Frans zou dat ‘quatre vingt dix neuf’ moeten zijn, maar in België spreken we Angèle’s geboortedatum zo uit. Ook op de openingstrack en eerste single ‘Brussels je t’aime’ bevestigt deze diva in wording haar roots. Ze verblijft al enige tijd in Parijs, een stad die voor haar jongere zelf tot de verbeelding sprak en waar ze zich vandaag als een vis in het water voelt. Tegelijkertijd merkte ze op het einde van haar laatste tour, die haar vaak lang weg van huis voerde, dat ze een grote liefde voor Brussel blijft koesteren. Voor de stad, maar vooral voor de mensen die er wonen: haar familie, haar vrienden van nu en die uit haar jeugd.

Eigenlijk zijn ‘Brol’ en ‘Brol: La Suite’ twee versies van één debuutalbum. Dat maakt ‘Nonante-cinq’ tot de spreekwoordelijke moelijke tweede. Maar opnieuw niet voor Angèle. Ze verwachtte het succes van de eerste al niet, maar heeft er met volle teugen van genoten. Dat doet ze nog steeds. Naar eigen zeggen heeft ze een droomjob die haar toelaat om haar plezier met velen te delen, dat is voor haar genoeg. Dat maakt dat ze ook niet echt druk voelde om het succes van ‘Brol’ absoluut te moeten evenaren.

De voorbije anderhalf jaar overtuigden Angèle er nog maar eens van dat we zo veel mogelijk moeten proberen en niet te lang mogen stilstaan bij wat anderen daar mogelijk op aan te merken hebben. Daarom stortte ze zich ook zonder vastomlijnde strategie – dat lijkt zo onderhand een vast thema te worden – op het nieuwe album. Ze stelde zich geen grenzen en wou geen enkel risico uit de weg gaan. Die periode van opsluiting zag ze als een soort drukketel die van binnen van alles los maakte, dat ze dan op een creatieve, vrolijke en explosieve manier kon loslaten.

In 2018 zong Angèle samen met Damso de single ‘Silence’ van diens album ‘Lithopédion’ de Franstalige hitlijsten in. Op ‘Nonante-cinq’ belooft Damso iets gelijkaardigs te doen met ‘Démons’. Geen voor wat, hoort wat, maar een natuurlijke collaboratie. Damso passeerde gewoon in de Brusselse ICP-studio waar Angèle haar album aan het opnemen was. Toevallig ook de studio waar ze destijds samen ‘Silence’ maakten. Voor Angèle was het een vanzelfsprekend vervolg op die eerste samenwerking. “Niemand stelde zich er vragen bij, het gebeurde gewoon.”

Net zoals op ‘Brol’ zingt Angèle ook op ‘Nonante-cinq’ niet vanop de barricaden. Interpreteer dat echter niet als een afwezigheid of omzeilen van engagement. Ze zingt vooral over de dingen die ze in haar onmiddellijke omgeving ervaart. “Over lichte dingen kun je op een lichte manier zingen, maar dat kun je ook over zwaardere onderwerpen.” Dat bewees ze al met ‘Balance ton quoi’, een nummer dat seksisme op een onwaarschijnlijk dansbare manier aan de kaak stelt en tot haar grote genoegen een eigen leven ging leiden. De zaak van meisjes en vrouwen ligt haar op dit album nog steeds nauw aan het hart.

‘Nonante-cinq’ is net zoals de albumhoes met meerdere Angèles aan boord van zo’n achtbaan doet vermoeden: muziek over hoogte- en laagtepunten, over tedere ingetogen momenten, uitgelaten feestmomenten en heel wat minder feestelijke momenten. Het leven als die attractie in Wallibi, alleen kun je hier niet uitstappen. Zo lang deze dame daar soundtracks bij blijft verzinnen, wordt dat er toch telkens weer iets beter op.