Net zoals op ‘Brol’ zingt Angèle ook op ‘Nonante-cinq’ niet vanop de barricaden. Interpreteer dat echter niet als een afwezigheid of omzeilen van engagement. Ze zingt vooral over de dingen die ze in haar onmiddellijke omgeving ervaart. “Over lichte dingen kun je op een lichte manier zingen, maar dat kun je ook over zwaardere onderwerpen.” Dat bewees ze al met ‘Balance ton quoi’, een nummer dat seksisme op een onwaarschijnlijk dansbare manier aan de kaak stelt en tot haar grote genoegen een eigen leven ging leiden. De zaak van meisjes en vrouwen ligt haar op dit album nog steeds nauw aan het hart.
‘Nonante-cinq’ is net zoals de albumhoes met meerdere Angèles aan boord van zo’n achtbaan doet vermoeden: muziek over hoogte- en laagtepunten, over tedere ingetogen momenten, uitgelaten feestmomenten en heel wat minder feestelijke momenten. Het leven als die attractie in Wallibi, alleen kun je hier niet uitstappen. Zo lang deze dame daar soundtracks bij blijft verzinnen, wordt dat er toch telkens weer iets beter op.