Paul McCartney brengt nieuw album ‘Egypt Station’

Naar aanleiding van zijn nieuwste album polste een Britse radiodeejay onlangs bij Paul McCartney voorzichtig over ‘op pensioen gaan’. De in de Engelse adelstand verheven voormalige Beatle had het toevallig nog niet zo lang daarvoor met Willie Nelson over gehad. “Want je weet dat hij nog ouder is dan ik? Zijn reactie was: ‘Op pensioen gaan van welk werk?’ Ik denk dat hij het daarmee perfect samenvat. Waarvan zou ik op pensioen gaan?”

De levende countrymuzieklegende heeft langs die weg dus misschien bijgedragen aan het bestaan van ‘Egypt Station’, want zo heet dat nieuwe album van Paul McCartney. Die naam dankt het aan een van zijn eigen schilderijen en tegelijkertijd herinnert het McCartney aan de ‘albumalbums’ die hij ooit maakte. “Dit nieuwe album begint met het eerste nummer bij het vertrekstation en elk volgend nummer doet dan een volgend station aan. Het gaf me de idee om alle songs op te bouwen rond de droomlocatie waar elk van hen ontstond en vorm kreeg”, vertelde McCartney er zelf over.

Met wat goede wil herken je in de veertien songs op ‘Egypt Station’ dan ook een muzikaal reisverslag. Elk nummer tussen de instrumentale opener en afsluiter ‘Station I’ en ‘Station II’, neemt je mee naar een unieke plek of moment. Om je vervolgens quasi naadloos naar een volgende bestemming/song te voeren. De haltes onderweg tellen onder andere een akoestische meditatie over tevreden zijn in het moment (‘Happy With You’). Er is ‘People Want Peace’, de nu al tijdloze hymne die op elk album van McCartney had kunnen staan. En er is dat epische, uit meerdere bewegingen opgetrokken sluitstuk ‘Despite Repeated Warnings’. Dat maakt zijn zeven indrukwekkende minuten moeiteloos vol en roept daarbij meer dan een echo op van Pauls vroegste samenwerkingen.

Het resultaat is een caleidoscopische trip door heel wat muzikale oorden en tijdperken. Met Pauls onnavolgbare melodische en lyrische sensitiviteit als reisgids. Nostalgisch? Zeker, maar tegelijk stevig verankerd in het hier en nu. McCartney is er nooit de man naar geweest om terug te kijken. Hoe geweldig het zicht in die richting ook mag zijn.

Paul McCartney nam het nieuwe album op over een periode van twee jaar. Volgens het stramien van “twee weken nu en twee weken wanneer we er allemaal weer de tijd voor hebben”. Dat gebeurde grotendeels in Los Angeles en Sussex, Engeland. Maar voor de finishing touch was er maar een adres: de Abbey Road Studios in Londen. Een onvergetelijke ervaring voor producer Greg Kurstin, een man die intussen toch al met muziekgrootheden zoals Foo Fighters en Adele werkte. “Ik kneep mezelf continu in de arm. De piano die op zoveel Beatles-nummers te horen is, stond gewoon in de gang en af en toe speelde Paul daar een van zijn klassiekers op. Surreële momenten, geloof me.”

McCartney is een man die graag pleziert. Zoek zeker zijn verrassingsjukeboxoptreden in de nu al legendarische aflevering van ‘Carpool Karaoke’ op. Hij heeft een goedlachse uitstraling en die past perfect bij zijn optimistische levenshouding. “Ik ben een absolute optimist. Ik wil niet die oude man worden die zich tijdens zijn leven zorgen maakte over zoveel dingen die uiteindelijk niet gebeurden. Tegelijkertijd weet ik ook dat het soms zal regenen, dat het op een gegeven moment weer winter wordt.”

Die mix van optimisme en realisme is niet het thema van ‘Egypt Station’, maar het is wel in elk nummer aanwezig. Een goede verstaander herkent er zelfs relevante hedendaagse thema’s in als het vuurwapendebat in de States. McCartney was een opgemerkte aanwezige op de New Yorkse protestmars die vuurwapenbezit aan strengere banden wil leggen.

De band die je op het album hoort, is nagenoeg dezelfde als die waarmee McCartney de laatste jaren toert. Producer Kurstin maakt daar wel de kanttekening bij dat het de grootmeester zelf is die heel wat van de instrumenten inspeelde. “Hij is een geweldige drummer en nam behoorlijk wat van de drumpartijen voor zijn rekening. Heel vaak was het gewoon Paul, ik en de technici in de studio. De bas is uiteraard honderd procent Paul, maar hij speelde ook een groot stuk van de piano en af en toe zelfs wat gitaar in. ‘Confidante’ is een van die nummers die McCartney quasi volledig zelf optrok.

Paul McCartney kwam met een vrij excentriek verlanglijstje aanzetten. Aan de ene kant wou hij de stemmingsvariatie uit de betere Beatles-albums. Met de ene keer wat meer rock, een andere keer mag het wat akoestischer klinken en nog een andere keer flirt hij met Braziliaanse ritmes. Er werd langdurig geëxperimenteerd met als missie zo veel mogelijk clichés vermijden. Het resultaat is dat haast elk nummer onderweg volledig van gedaante veranderde. Zo werd er bijvoorbeeld een gitaar weggehaald omdat die te vanzelfsprekend zou klinken en vervangen door een cello.

Het verhaal achter ‘Station I’ en ‘Station II’, de instrumentale opener en sluiter van het album vertelt een uniek weetje voor de Beatle-fanaat. Het begon met een stuk dat McCartney aanvankelijk op keyboard voor een koor schreef en er al plannen waren om het in een kathedraal op te nemen. Voor het zover was, verloren artiest en producer zich in het experimenteren met omgevingsgeluiden en audioloops. McCartney gebruikte daar een oude draagbare taperecorder voor. Dezelfde die hij gebruikte om die slome audio-effecten te creëren voor ‘Tomorrow Never Knows’ van het legendarische Revolver-album.