Review: ‘Ad Astra’ is een ijzersterk sciencefictiondrama

In ‘Ad Astra’ leidt de astronaut Roy McBride - in een niet zo heel verre toekomst - een team dat de grootste antenne ooit bouwt, in de hoop buitenaards leven te ontdekken. Een ‘ongeluk’ kost hem bijna het leven. De zoveelste catastrofe voor een wereld die op zijn laatste benen loopt en volgens experts veroorzaakt lijkt door iets aan de rand van ons zonnestelsel. Zo ongeveer daar waar de Aarde zestien jaar geleden het contact met een hoopvolle ruimtemissie verloor.

Die ruimtemissie werd geleid door de legendarische astronaut H. Clifford McBride. Roy’s vader dus. Een vader die hij sinds zijn zestiende nooit meer zag, die de jaren daarvoor vooral ‘schitterde’ door afwezigheid en die Roy tot een emotioneel gesloten eenzaat maakte. Een vader die hij desondanks aanbidt en waar hij zijn fascinatie voor de ruimte van erfde. Een vader die hij zestien jaar lang dood achtte.

Emotioneel gesloten of niet, het is voor Roy een schok te ontdekken dat zijn vader nog leeft. Om nog maar te zwijgen over het feit dat die mogelijk ’s werelds gevaarlijkste terroristische dreiging vertegenwoordigt. Het maakt Roy echter tot de gedroomde persoon om een ruimtemissie te leiden richting Neptunus. Op zoek naar antwoorden die zowel de Aarde als hemzelf vrede kunnen brengen. Of het tegendeel natuurlijk!

Roy krijgt gezelschap van kolonel Pruitt, een oud-collega van zijn vader. Ooit diens beste vriend, maar het afscheid verliep minder vriendschappelijk. Het is van Pruitt dat Roy na een vroege dramatische tegenslag in zijn missie nieuwe, schokkende informatie over zijn vaders expeditie krijgt. En daarmee hebben we zoveel over de plot van ‘Ad Astra’ onthuld als je vooraf weten wilt. De rest ontdek je liever zelf in dit verbluffend siencefictiondrama.

James Gray, de man die ‘Ad Astra’ schreef, producete en regisseerde, haalde zijn inspiratie uit Joseph Conrad’s ‘Heart of Darkness’, dat op zijn beurt ‘Apocalypse Now’ inspireerde, en combineerde die fictieve duik in het donker met de reële, maar niet minder dramatische gebeurtenissen rond de Apollo- en Mercury-ruimtemissies. Hij liet zich zelfs adviseren door echte astronauten en NASA-medewerkers. Het resultaat: een sciencefictionfilm die net zo hoog op geloofwaardigheid scoort als op emotionele impact.

Gray wou met ‘Ad Astra’ naar eigen zeggen: “Iets anders doen dan de zoveelste ontdekkingsreis op zoek naar uiteindelijk goedwillend buitenaards leven. Wat als er daarbuiten helemaal niets is? Of erger nog: een leegte die we niet aankunnen. Wat als we als mens niet gemaakt zijn om ons buiten de Aardse atmosfeer te wagen en wat het ons kost als we dat wel doen.”.  Sciencefictiongoeroe Arthur C. Clarke zei ooit: “Of we zijn niet alleen in het universum of we zijn dat wel. Beide opties zijn even angstaanjagend.”

Het aantal acteurs dat twee keer in hetzelfde jaar twee keer de rol van hun leven spelen, is zeldzaam. Brad Pitt is zo’n acteur. Zo schitterde hij naast Leonardo DiCaprio in Tarantino’s ‘Once Upon a Time … in Hollywood’. ‘Ad Astra’ draagt hij echter helemaal alleen. Het is hij die een potentieel steriel sciencefictionvehikel op een onnavolgbaar subtiele manier de emotionele kopstoot geeft die de film tot een van de beste van het voorbije jaar maakt. Geen verkeerd woord over Liv Tyler, Tommy Lee Jones of Donald Sutherland, maar het is Brad Pitt die zelfs in het geluidsloze ruimtevacuüm nagenoeg elke scène steelt.