Review ‘Godzilla vs Kong’: wie wint de titanenstrijd?

Welkom in wat filmkenners het ‘MonsterVerse’ noemen. Een fictieve cinemaversie van de wereld waarin wij leven, met als enige twist dat we de planeet delen met monsters. Zoals Godzilla, Kong en wie weet wie of wat nog meer. ‘Godzilla vs Kong’ is het vierde hoofdstuk in dat MonsterVerse. In 2014 deed het eerste ons supporteren voor het prehistorische radioactieve titelmonster ‘Godzilla’. Daarna deden we in 2017 hetzelfde voor die gigantische aap in ‘Kong: Skull Island’. In 2019 gevolgd, maar niet opgevolgd door ‘Godzilla: King of Monsters’.

Zoals de titel al doet vermoeden, zet ‘Godzilla vs Kong’ de twee krachtigste wezens ter wereld op ramkoers met elkaar. De film speelt zich af vijf jaar na de gebeurtenissen in ‘Godzilla: King of Monsters’ en vijftig jaar na ‘Kong: Skull Island’. De gigantische aap zit nog steeds op dat eiland, onder een grote ‘beschermende’ koepel die hem elk moment te klein kan worden. Kong heeft daar vriendschap gesloten met het dove meisje Jia en wordt er ook in de gaten gehouden door Monarch, de organisatie die zich zo goed en zo kwaad mogelijk ‘ontfermt’ over deze buitenmaatse titanen.

Apex Cybernetics, een andere organisatie, heeft zich om onbekende reden de woede van Godzilla op de hals gehaald. Het monster legt een onderzoekscentrum in de as en dat maakt dat de publieke opinie zich tegen deze titaan begint te keren. Apex lijkt zijn zinnen te hebben gezet op een energiebron met een fenomenaal vermogen. Alleen bevindt die zich in de verborgen plek waar alle titanen oorspronkelijk vandaan komen. Apex overhaalt Monarch om Kong in te schakelen om achter deze energiebron aan te gaan. Kong was zijn Skull Island intussen toch ontgroeid en zijn vriendinnetje Jia gaat mee.

Het is ook Jia die tijdens het transport van haar grote vriend over de oceaan als eerste een plotse dreiging gewaarwordt. Niet veel later valt Godzilla aan. Wat daar precies achter schuilt en hoe alles zich verder ontwikkelt, dat wil je liever zelf ontdekken. Al verklappen we niets wanneer we je vertellen dat het niet bij deze ene confrontatie blijft. ‘Godzilla vs Kong’ is de spektakelfilm van het kaliber waar het genre voor uitgevonden werd. Een prent gemaakt om over het grootst mogelijke bioscoopscherm uitgesmeerd te worden, maar er tegelijk in slaagt om op elk thuisscherm dat cinemagevoel te creëren. Zorg er wel voor dat het geluid luid kan en mag, want dat evenaart in deze film moeiteloos wat er te zien valt.

Natuurlijk zijn er al die verbluffende scènes waarin halve steden en ettelijke hectaren decor visueel glorieus in puin worden gelegd. En de ongebreidelde, brutale energie waarmee de titelrolspelers elkaar te lijf gaan, zit er absoluut ook voor een groot stuk tussen. Maar een van de minder voor de hand liggende redenen waarom ‘Godzilla vs Kong’ spektakel met hoofdletter ‘s’ biedt, is het antwoord dat regisseur Adam Wingard gaf toen men hem vroeg waarom zijn film op minder dan twee uur afklokt, terwijl de meeste recente films in het genre dichter of over de grens van drie uur gaan. “Ik denk dat als je film langer dan twee uur duurt, dat je daar een heel goede reden voor moet hebben. Als ik deze drie uur lang had moeten maken, zou je geen extra uur gekregen hebben met monsters die elkaar bevechten, maar een extra uur mensen die over monsters praten.”

We hoeven dus niet op de Director’s Cut te wachten. Dit is de film zoals Wingard hem wou maken en blijkbaar ook zoals het publiek die graag heeft. Immers: ook in moeilijke filmtijden als gevolg van COVID-19, mogen we van een verpletterend succes spreken. Zelfs critici die dit soort blockbusters meestal met enig cynisme en lange tanden benaderen, lieten zich er verrassend lovend over uit. Een van de grootste pluspunten volgens ons is dat je aan de ene kant ziet dat Wingard meer dan een halve eeuw aan bronmateriaal met liefde, respect en kennis van zaken behandelt. Aan de andere kant toont hij de durf om daar zijn eigen ding mee te doen.

De regisseur benadert zijn monsters op een heel aparte manier. Zo zag hij Godzilla als The Undertaker, de befaamde Amerikaanse worstelaar en gevaarlijke eenzaat die komt en gaat wanneer er iemand uitgeschakeld moet worden. Voor Kong keek Wingard naar John McClane, het personage van Bruce Willis in de originele Die Hard-film. “Kong is het archetype van de jaren ’80-held”, vertelde de regisseur, “en net zoals McClane komt hij tegenover een oppositie te staan die sterker is dan hij verwacht had, maar dat wil niet zeggen dat hij kansloos is”.

Het resultaat is een actiefilm waaruit alles wat het verhaal of spektakel niet ten goede komt, vakkundig werd weggesnoeid. Een film die dan wel over monsters gaat, maar je moeiteloos emotioneel doet investeren in die monsters. IJskoud is de kijker die tijdens de finale niet even iets weg moet slikken. Want in tegenstelling tot het origineel uit 1963 laat ‘Godzilla vs Kong’ er geen twijfel over bestaan wie er als winnaar uit de bus komt.