Ook voor Hooverphonic verliep 2020 niet helemaal zoals gepland. De band zou aan het Eurosongfestival deelnemen en daar zou ook een album aan vasthangen. Die deelname is verzet naar dit jaar en komt vergezeld door een gloednieuw album … en de terugkeer van Geike Arnaert!
Iedereen heeft geheimen
'Hidden Stories', de titel van Hooverphonics nieuwe album, staat voor verborgen verhalen. Volgens Alex Callier, de bezieler en onomwonden mondstuk van de groep, hebben we die allemaal. "Bewust of onbewust, zelfs in een relatie zegt niemand honderd procent alles. Dat hoeven daarom geen grote histoires te zijn. Puur uit respect voor de andere hoef je niet alles te weten." Het titelnummer gaat over 'The Mandela Effect'. Over hoe de geschiedenis herschreven wordt door dat we allemaal iets denken dat helemaal zo niet blijkt te zijn. "Iedereen dacht dat Mandela dood was, maar hij zat gevangen op Robbeneiland."
Vergeet 2020
Net zoals veel andere artiesten had Hooverphonic zich 2020 anders voorgesteld. Maar vorig jaar hadden ze een album klaar. Dat zou 'A Simple Glitch of the Heart' heten en 'Release Me', hun inzending voor het Eurovisiesongfestival, omringen met songs van een minder glad commercieel kaliber. Wat daarvan te horen was, klonk opvallend back-to-basics. En toen viel de wereld stil. Geen Songfestival, geen album. Fast forward naar een jaar later …
Ander jaar? Andere nummers!
Nu is er dan 'Hidden Stories' en zoals de perstekst het in herkenbare Hooverphonic-stijl zegt: "Wie een simpele rehash van het album van vorig jaar verwacht, is eraan voor de moeite". Callier staat er niet om bekend voor de makkelijkste piste te kiezen. "Het is een heel andere plaat geworden. We zijn eigenlijk from scratch begonnen.. 'The Wrong Place', waarmee we dit jaar naar Rotterdam trekken, kun je niet vergelijken met 'Release Me' en had ook niet op de plaat van vorig jaar gepast. We hebben een paar nummers gerecupereerd, zoals 'Belgium in the Rain' en 'Circus', maar het merendeel is nieuw."
Een huzarenstukje
Hooverphonic gelooft in vinyl. Maar om die versie op tijd geperst te krijgen, moest ze acht weken op voorhand naar de fabriek. Dat betekende dat ze het hele album in een kleine drie maanden moesten maken. Van begin tot einde. Dus van de eerste demo's met Geike, via opnames en mixen, tot het uiteindelijke hoesontwerp. Een huzarenstukje. "Ik heb maar liefst anderhalve maand gemixt", vertelde Callier en voegde daar nog lachend aan toe: "Ik kan het niet loslaten. En helemaal content ben ik nooit.".
Die Geike dus
Wie het nog niet vanuit de pers zou hebben meegekregen, ja, die Geike waarover we het in de vorige paragraaf hebben, is inderdaad Geike Arnaert. Dezelfde die Hooverphonic van 1997 tot 2008 van haar indrukwekkende vocalen voorzag. Ze was 18 toen ze debuteerde op 'Blue Powder Milk', het tweede album van de band, en zong in de daaropvolgende jaren heel wat hits de eeuwigheid in. Denk bijvoorbeeld aan 'Eden', 'Mad About You', 'Sometimes' en 'The World is Mine'. Die Geike dus en haar stembanden doen het vandaag zo mogelijk nog beter. Getuige daarvan die eerste single 'The Wrong Place’, het nummer waarmee Hooverphonic dit jaar naar Rotterdam trekt om er het Eurosongfestival te gaan winnen.
Het probleem van Callier
De track 'Full Moon Duel' was volgens de band ook geen slechte kandidaat geweest voor Rotterdam. Een nummer dat niet toevallig klinkt als een eerbetoon aan twee van Calliers onlangs overleden helden: Ennio Morricone en John Barry. "Dat nummer was zeker opgevallen, maar het is meer like it or hate it. 'The Wrong Place' is het beste nummer voor het festival: tekstueel zo atypisch en qua sound heel Hooverphonic. Er zit darkness en humor in, en nooit platgetreden paden", liet Callier weten. "Dat is mijn probleem." Hooverphonic-fans kunnen daar moeiteloos mee leven.
)
)
