Review: is ‘Medicine at Midnight’ van Foo Fighters een rockparty of partyrock?

Zoals de meeste artiesten hadden de jongens van Foo Fighters 2020 helemaal anders ingepland dan zoals dat jaar uiteindelijk voorbij strompelde. ‘Medicine at Midnight’, hun nieuwste en alweer tiende album, zou in februari vorig jaar gelost worden, gevolgd door een tour. En niet zomaar een tour, maar een stadiontour van maar liefst 18 maanden waarmee ze hun 25 verjaardag wilden vieren. De cd raakte nog op schema afgewerkt. “Hij was gemixt, gemasterd en klaar om te gaan”, liet frontman Dave Grohl nog weten. Met de release, de tour en die verjaardagsviering liep het helaas anders.

De band besloot de albumrelease uit te stellen. In februari 2020 wist nog niemand hoe lang het virus de wereld in zijn greep zou houden. Voor Foo Fighters werd het “de eerste echte pauze in een eeuwigheid”, vertelde Grohl. “We waren altijd wel ergens aan het werken. Als dat geen album was, dan wel een documentaire of ander project.“ De weken werden echter maanden, dan een half jaar en de hele tijd lag dat nieuwe album klaar. Vol muziek die ze zo graag wilden delen met hun fans. Deze keer was de opwinding groter dan anders, want ‘Medicine at Midnight’ zou een totaal nieuwe draai geven aan de vertrouwde Foo Fighters-sound.

‘Medicine at Midnight’ begon met wat demo’s inspelen in het huis waar Grohl op dat moment woonde. De band vond het daar zo lekker klinken, dat ze steeds meer materiaal aansleepten en er uiteindelijk het hele album opnamen. Gitarist Chris Shiflett: “Ik zat letterlijk in de keuken een koffie te drinken terwijl Taylor in de woonkamer een drumtrack inspeelde.”

De fans en luisteraars zijn natuurlijk minder geïnteresseerd in hoe het album werd opgenomen dan in hoe het klinkt. En ‘Medicine at Midnight’ klinkt verrassend anders dan wat de fans van het rockfenomeen Foo Fighters gewend zijn. De band speelde al langer met de idee om iets echt nieuws, iets ‘fris’ te proberen. Lang verhaal kort en opnieuw een rechtstreeks Dave Grohl-citaat: “I was like: fuck, let’s do a party album”. Daar bedoelt hij geen disco of dance mee, maar eerder “een energieke plaat vol grootse, meezingbare rocksongs. Gemaakt vanuit een liefde voor rockbands, die vrolijke uptempo-albums maakten waar je bijna op kon dansen”.

De bandleden staan gekend voor hun gevoel voor humor, maar op 9 november bewees die eerste single ‘Shame’ dat het hen ernst was met die nieuwe sound. Het nummer haalt zijn energie meer uit de grooves dan uit de gitaarriffs. Voor een ander nummer, ‘Making a Fire’, liet de band zich inspireren door funk- en soullegendes als Sly & The Family Stone. Al gaat daar wel een herkenbare Foo Fighters-saus overheen. De eerste reactie van heel wat fans op ‘Shame’ was niet onverdeeld positief. Het bleek een kwestie van tijd en gewenning. ‘Shame’ had immers maar enkele luisterbeurten nodig om die fans weer aan boord te krijgen en het nummer een comfortabele positie in de hit- en Spotify-lijsten te bezorgen.

Grohl laat zich al jarenlang opmerken als een enthousiaste grappenmaker en onwrikbare optimist. Met een partyalbum in gedachten zou je op ‘Medicine at Midnight’ zijn geinigste en absurdste songteksten verwachten. Niet echt. Zware thema’s worden deze keer niet ontkracht met slimme woordspelingen. Daar kregen we met ‘Shame’ al een voorproefje van en dat hoor je ook op ‘Waiting On a War’. Een song waarin de zanger zijn jeugdangst voor een nucleaire oorlog tijdens de jaren ’80 vergelijkt met de vandaag opnieuw dreigende wereld waarin zijn dochter opgroeit.

“Op ‘Wasting Light’ had je ‘White Limo’, een nummer dat nergens over gaat”, zegt bassist Nate Mendel. “Op dit album is daar geen plaats voor.” Wel voor de titeltrack ‘Medicine at Midnight’. Volgens Grohl de track die voor Foo Fighters wordt wat die andere albumtitelsong ‘Let’s Dance’ voor David Bowie betekende: “a huge fucking rock song”!