Review ‘Monster Hunter’: wie jaagt nu eigenlijk op wie?

Ergens in een andere wereld staan niet de mensen, maar agressieve monsters bovenaan de voedselketen. Het is in die wereld dat de Amerikaanse luitenant Artemis met haar kleine eenheid soldaten terechtkomt. Zelfs met hun modern wapentuig lijken ze niet opgewassen tegen de gruwelijke gevaren van deze gewelddadige plek. Het is pas wanneer Artemis een stroef bondgenootschap sluit met een lokale krijger, dat ze misschien, heel misschien een kans maakt om deze plek te overleven. Of het voldoende zal zijn om terug te keren naar huis, dat is een totaal andere kwestie.

Bijna twintig jaar geleden werkten scenarist/regisseur Paul W.S. Anderson en actrice Milla Jovovich voor het eerst samen. Dat was toen voor 'Resident Evil', een sciencefictionhorrorfilm gebaseerd op de gelijknamige populaire videogames. Zes films en 1,2 miljard dollar aan bioscooptickets vertellen alles wat een mens moet weten over deze succesformule. Die formule wilden de regisseur en actrice met 'Monster Hunter' nog eens over doen. Want ook deze film vertrekt vanuit een gameserie met een miljoenenpubliek.

Eenmaal het scenario klaar was, koos Anderson vanuit een reflex opnieuw voor Mila Jovovich. Dat ging niet vanzelf. “Mijn eerste reactie was, ‘van zombies naar monster?’ Je meent het niet!”, vertelde de actrice achteraf. “Maar toen ik het scenario las, was ik overtuigd. Het had alles wat ik geweldig vind aan actiefilms, maar bovenal werd ik verliefd op het personage van Artemis. Ze voelde zo echt aan en ik wist dat het fantastisch zou voelen om iemand te spelen die zo gedisciplineerd is.” Over discipline gesproken, Jovovich trainde speciaal voor deze film met de elite-eenheden van het Amerikaanse leger.

In tegenstelling tot de Resident Evil-games hebben die rond 'Monster Hunter' niet echt een verhaal. Ze droppen de speler vooral in een open wereld en laten hem of haar daar zijn eigen avontuur in kerven. Dat gaf Anderson alle vrijheid om er zijn eigen ding mee te doen. Het resultaat toont duidelijk een grote liefde en respect voor het bronmateriaal. Tegelijkertijd krijgt de fantastische wereld van de Monster Hunter-games hier een raakvlak met de realiteit. En meteen ook een uniek, eigen verhaal. Zo hoort dat, want niet iedereen heeft iets met 'Monster Hunter' of games.

Dat Artemis en haar team, 'gewone mensen' uit de wereld die wij kennen komen, verankert de film voor die nieuwkomers in het Monster Hunter-universum. We maken samen met die soldaten de letterlijk turbulente reis van de ene naar de andere ‘realiteit’. Dat effect wordt versterkt omdat Anderson altijd zoveel mogelijk échte sets in plaats van computergemaakte gebruikt. Zelfs in zijn meest fantastische films. Over 'Monster Hunter' vertelde hij dat “80% van wat je in deze film ziet echt is. De andere 20% zijn de wezens”.

De overgrote meerderheid van die ‘wezens’ zijn de monsters uit te titel. In tegenstelling tot de meeste genrefilms komen die hier echter in heel wat verschillende soorten en gewichten. Het enige dat ze gemeen hebben, is dat ze allemaal extreemagressief, levensgevaarlijk en verdomd moeilijk klein te krijgen zijn. Sommige zijn ‘amper’ groter dan een neushoorn, andere zien eruit alsof ze de T-Rex uit Jurassic Park in geen tijd tot hapklare brokken kunnen malen. Niet verwonderlijk dus dat lang niet ieder menselijk personage in deze film de laatste scène haalt. Net zoals het niemand zal verwonderen dat die laatste scène samen met nagenoeg elke kijker smeekt om een vervolg. Of twee … Of drie …