Review: Horrorgame Resident Evil 2 brengt angstzweet en adrenaline

… zou het originele Resident Evil 2 eigenhandig het bestaansrecht van het toen nog piepjonge survival-horror bevestigen. Een bewust stroeve besturing, taaie moeilijkheidsgraad en een stevige dosis puzzels werden door ene Shinji Mikami in een voor die tijd revolutionair filmische actie geserveerd. Miljoenen spelers zouden de nog groene polittieagent Leon Kennedy en studente Claire Redfield uit het door zombies overspoelde Raccoon City leiden. De echte start voor een serie die er vandaag nog staat.

De titel is hetzelfde. De opzet, hoofdrolspelers en het verhaal zijn dat ook. Toch is het moeilijk om deze 2019-editie van Resident Evil 2 als een remake te zien. Het origineel is vandaag nog steeds spannend te noemen, maar als het echt om een zweterige angstaanjagende spanning gaat, dan is de speler tegenwoordig wel wat meer gewend. En met die ouderwetse besturing kom je voor een blockbuster-game ook niet meer weg. Wees gerust, of juist heel ongerust, want deze editie scoort sterk op beide vlakken.

De vaste camera is ingeruild voor een exemplaar dat de actie van heel dicht over de schouder van Leon en Claire volgt. Dat garandeert een hele rits oncomfortabel overtuigend claustrofobische scènes en een al even grote dosis schrikmomenten. Je ziet een gevaar of gruwel immers pas wanneer je personage dat ook doet. Claire en Leon zijn beweeglijker maar de game gooit hen genoeg obstakels voor de voeten om de vaak paniekerige confrontaties met de vleesetende voormalige medemens, altijd intens te maken.

De verhaallijnen van Leon en Claire lopen parallel en kruisen elkaar ook af en toe. Beide beleven hun ontsnapping uit de stad vanuit een andere invalshoek, maar de gameplay bij de twee personages is nagenoeg identiek. Je probeert uit de klauwen te blijven van de alomtegenwoordige gruwels. Je neemt alles wat je tegenkomt mee, want sommige items zijn cruciaal om puzzels mee op te lossen en zowel munitie als medische voorraden zijn schaars genoeg om confrontaties liever zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Dit is niet zonder reden een survival horror-game en geen actiegame.

Zombies hebben hun lange succesverhaal in videogames voor een groot stuk te danken aan die originele versie van deze Resident Evil 2. Heel wat andere games hebben al indrukwekkende hersenvreters neergezet, maar het gevarieerde buffet griezels die hun tanden hier in je nek willen zetten, leggen de lat toch weer iets hoger. Je hoeft ze vaak zelfs nog niet eens te zien. Met je zaklamp door een donker magazijn schuifelen terwijl je hoort dat er ergens ongemakkelijk dichtbij een of meer van die zombies zitten, is genoeg om je haren rechtop te doen staan.

Je zal na een uiteindelijk goede afloop absoluut nog een keer door deze game willen gaan. Daar zal je enerzijds minder lang over doen, omdat je de meeste omgevings- en andere puzzeloplossingen nog in het geheugen hebt zitten. Anderzijds zal je eerder overgeslagen stukken van Raccoon City of zijn vele locaties willen verkennen. Om weer een extra stuk van de spelwereld en setting in te kleuren. Om handige items te vinden. Of om er op een heel nieuwe plek aan een gruwelijk einde te komen.

De fans van het origineel zullen blij zijn te horen dat de twee, aanzienlijk kortere bonus-campagnes uit die game terug zijn. Zo is er ‘The 4the Survivor’, waarin je als Hunk speelt, een paramilitaire huursoldaat van de Umbrella Corporatie die verantwoordelijk was voor het virus. Ook al begint Hunk met stevig arsenaal, zijn overlevingskansen zijn niet veel hoger. ‘The Tofy Survivor’ is absurd – je speelt een stuk tofu, maar de moeilijkheidsgraad ligt nergens hoger dan in deze modus. Wat het een onweerstaanbare uitdaging voor de hardcore fans maakt. Succes!