Review: Mediazine neemt game ‘Wolfenstein: Youngblood’ onder de loep

Aan het slot van Wolfenstein II: The New Colossus wist B.J. 'Terror Billy' Blaskowicz het bezette Amerika van de alternatieve jaren ‘60 - maar ook zijn twee nog ongeboren kinderen - te bevrijden van de nazibezetter. In Wolfenstein: Youngblood speel je vervolgens als de twee inmiddels volwassen dochters, die in het nog steeds onder naziplak gebukt gaande Parijs op zoek gaan naar hun vermiste vader.

Omdat MachineGames, de Zweedse studio die al vijf jaar achter deze uitzinnige reboot van de schietspellenklassieker zit, je met Wolfenstein: Youngblood een game wou presenteren dat je liefst met tweeën speelt. In - zoals dat wordt genoemd in het boeventaaltje van de gamer - co-op dus. Daarom had Blaskowicz dus twee kinderen aan het einde van Wolfenstein II.

Wolfenstein: Youngblood is op zijn best met twee spelers, maar je hoeft het spel niet noodzakelijk met een menselijke medespeler aan te vatten: evengoed kun je het andere zusje laten bedienen door een AI-gedreven medestander, en die weet prima zijn deel van het zware werk op zich te nemen. Dat laatste zit natuurlijk in de jachtige, bij momenten zelfs waanzinnige schietactie waarop de hele Wolfenstein-reeks al drijft: het is een heel andere soort shooter dan pakweg een Call of Duty- of Battlefield--game, waarin de actie vooral op precisie en inzicht drijft, en schieten vanuit de heup wordt ontmoedigd. Niet dus in Wolfenstein: Youngblood, dat net als zijn voorgangers drijft op de run-and-gun actie van first-person shooters uit de jaren ‘90. Constant in beweging blijven is dus de boodschap, en blijven knallen.

Samenwerken met een tweede speler, ook al is die niet van vlees en bloed, zit ingebakken in het spelverloop van Wolfenstein: Youngblood. In de lichte puzzelsequenties waarin je moet samenwerken om een doorgang te vinden bijvoorbeeld, maar ook in de aanvallerschoreografie: nieuw nazikanonnenvlees komt steevast aangedraafd vanuit verscheidene richtingen, zodat je de last constant onder elkaar moet verdelen, en zware tegenstanders (zoals de met vlammenwerpers uitgeruste Dieselsoldat) moeten door het ene zusje frontaal worden aangevallen, terwijl het andere hen vanuit een andere hoek uitschakelt.

Het geeft het game een compleet nieuwe dynamiek, die ook schuilt in de manier waarop je met je wapens, pantser en andere middelen omgaat: je probeert daarin elkaar zo goed mogelijk aan te vullen. Maar ook in het verhaal, dat in lichtjes schlocky tussenfilmpjes wordt verteld. De alternatieve eighties waarin de plot zich voltrekt, zit naar goede Wolfenstein-traditie weer vol heerlijke details, met onder meer nazipropagandaliederen die lijken op deuntjes uit de ‘Neue Deutsche Welle’ van weleer. En het is, eveneens naar model van de voorgaande Wolfenstein-games, natuurlijk weer een flutverhaaltje, dat zo lijkt weggeplukt uit een foute B-film. Met een paar waanzinnige nieuwe personages, dubbele bodems in de plot die net iets te vaak onder je voeten uit worden geschoven, gebalde dialogen, en veel geweld.