Review Zack Snyder’s Justice League: Samen sterker

Twee jaar nadat hij zich voor de mensheid opofferde, rouwt de wereld nog steeds om Superman. Zo ook Bruce ‘Batman’ Wayne. Wanneer die op een nieuwe dreiging van apocalyptische proporties stuit, roept hij de hulp in van zijn bondgenoot: Diana ‘Wonder Woman’ Price. Samen rekruteren ze Aquaman, Cyborg en The Flash. Maar zelfs deze onwaarschijnlijke bende superhelden, beter bekend als de ‘Justice League’, volstaat misschien niet om onze planeet te redden van ene Steppenwolf en zijn demonen.

Dat is ‘Justice League’ in een notendop. Een film die in 2017 verscheen en op papier alles had om tot een van de allergrootste superheldenfilms aller tijden uit te groeien. Of toch op z’n minst om het duel aan te gaan met het hele Avengers: Infinity War-gebeuren. Het liep helaas anders. Dat de plannen rond een Justice League-film al tien jaar uitgesteld werden, was al geen goed teken. Dat het script nog tijdens de opnames herhaaldelijk werd herschreven, zegt ook heel wat. Regisseur Zack Snyder stapte omwille van een familietragedie tijdens het monteren uit het project en dat leek de laatste druppel.

‘Justice League’ was op zich zeker geen slechte film, maar vooral de teleurstelling dat het geen verbluffende film bleek, zou hem de nek om doen. Het uiteindelijke resultaat dat bioscoopkijkers te zien kregen, was niet de Justice League-visie van Snyder. Een regisseur die met toppers als ‘300’ ‘Watchmen’, ‘Man of Steel’ en ‘Batman vs Superman’ herhaaldelijk bewezen had te weten hoe een comic te verfilmen. En misschien nog moeilijker: hoe daarbij een breed publiek te scoren zonder de hardcore fans en kenners tegen de borst te stoten.

Films krijgen echter heel zelden een tweede kans en als dat al gebeurt, moeten ze er lang op wachten. Het bekendste voorbeeld in de filmwereld is ‘Blade Runner’. Die kreeg in 1992, tien jaar na de originele release, pas zijn Director’s Cut, maar op de Final Cut-versie zoals regisseur Ridley Scott die echt voor ogen had, was het nog eens tien jaar wachten. Uitzonderlijk dus dat deze ‘Zack Snyder’s Justice League’ amper drie jaar op het origineel volgt. Misschien besefte de filmstudio dat ze iets recht moest zetten met het oog op komende films rond deze superhelden. Misschien bezweken ze onder het aandringen van de fans én van de acteurs zelf. Hoe dan ook, de liefhebbers van het genre zijn er dankbaar voor.

Wat het verhaal betreft, verschilt de Zack Snyder-versie niet zo gek veel van de bioscoopversie. Toch lijkt het alsof je een andere film kijkt. Personages die in de originele film papierdun of zelfs lachwekkend karikaturaal overkwamen, krijgen nu diepte en karakter. Schreeuwerige actiescènes die met haken en ogen aan elkaar leken te hangen, mogen zich nu bij de spectaculairste in het genre rekenen. En hoewel kwantiteit meestal weinig zegt over kwaliteit, klokt ‘Zack Snyder’s Justice League’ af op 242 minuten. Dat is ruwweg dubbel zo lang als de bioscoopversie uit 2017. Toegegeven, wellicht is dit te lang voor het grote bioscoopscherm, maar wel geschikt voor dat tv-scherm bij je thuis.

Die beter uitgewerkte karakters dankt deze versie aan het terugzetten van tientallen weggeknipte filmscènes. Dat verankert deze personages, waaronder zeker ook de supervijand in de film, in een meer ‘geloofwaardige’ achtergrond. In sommige gevallen krijg je al een hint van hoe een eventuele film rond deze ‘nieuwe’ personages naast Batman, Wonder Woman en Aquaman, er zou kunnen uitzien. We wisten al dat eerdere plannen voor een film rond The Flash herhaaldelijk vastliepen. We weten intussen echter ook dat die film nu effectief in productie is gegaan. Net zo boeiend is dat ‘Zach Snyder’s Justice League’ eindigt met een aanzet voor volgend hoofdstuk voor alvast een en wellicht meer personages met een lidkaart van de Justice League.

Naast dat die rijker uitgewerkte wereld en karakters valt ook een scherp contrast op in de visuele toon van ‘Zack Snyder’s Justice League’. Dat mag je in sommige gevallen letterlijk nemen. Sommige critici hebben het zelfs over “te donker”. Snyder is altijd al fan geweest van filters waar licht en fel kleurgebruik veeleer een gunst dan een recht zijn. Dat is een artistieke visie die niet iedereen kan smaken, maar het geeft zijn films wel een consistente look die helemaal matcht met de sfeer.

Minder visueel, maar niet minder ‘donker’ is dat de Zack Snyder-versie gewelddadiger is en er niet voor terugschrikt om dat te tonen. Je ziet niet alleen letterlijk meer bloed, maar hij vlakte ook heel wat grappen af, of knipte ze er gewoon uit. Volgens ons een gepaste zet. Het verhaal van ‘Justice League’ vertrekt vanuit rouw en snijdt ernstige thema’s aan. De bij momenten geforceerde luchthartigheid en te veel oneliners-voor-een-komisch-effect, zoiets ondermijnt je betrokkenheid. Kortom: ‘Justice League’ kreeg de tweede kans die het verdiende en greep die met beide handen.