Tame Impala’s ‘The Slow Rush’ schakelt psychedelisch terug

'The Slow Rush', vrij vertaald als 'de langzame haast', klinkt tegenstrijdig, maar de titel van dit nieuwe album van Tame Impala had niet beter gekozen kunnen worden. Muzikaal past het perfect voor die unieke combinatie van misleidend slome melodieën en onweerstaanbaar stuwende ritmes. Tegelijkertijd vat 'The Slow Rush' met chirurgische precisie het thema van de songteksten die nagenoeg allemaal opgetrokken zijn rond de tijd … en hoe die ons vaak voorbij snelt.

Tame Impala is het psychedelische muziekproject van de Australische Kevin Parker. De man schrijft alle songs, speelt de meeste instrumenten in, producet zelf en omringt zich voor de altijd spectaculaire live optredens door een vaste bende bevriende muzikanten. De doorbraak kwam er tijdens een tour door de V.S. waarbij hij in kleine clubs voor gemiddeld tweehonderd man speelde. Een handvol latere tournees bevestigde Tame Impala als een act die je gezien, gehoord of - liever nog - beleefd moest hebben. Vandaag lees je de naam bovenaan de grootste festivalaffiches.

Het vorige album van Tame Impala, 'Currents' (2015), was goed voor een tweede Grammy-nominatie en voor een wereldwijd laaiend enthousiaste ontvangst. The New York Times had het over "een tour de force" en Pitchfork noemde haast elke song "een bevestiging van Parkers groeiende expertise als zanger, songwriter en producer". NPR bejubelde zijn drang om zichzelf alsmaar weer opnieuw uit te vinden en die toewijding aan continu muzikale evolutie zou Tame Impala tot "een onwaarschijnlijke, maar verdiende kandidaat voor supersterstatus maken".

Ergens in 2018 liet Parker zich in een interview ontvallen aan een volgend album te werken, maar zijn bijdrage aan de hitlijsten 'beperkte' zich dat jaar vooral tot intrigerende samenwerkingen met onder andere Travis Scott, Mark Ronson, Lady Gaga, SZA en rapper Theophilus London. Het zou echter tot vorig jaar duren voor we een eerste song uit dat beloofde nieuwe album te horen kregen toen Tame Impala te gast was op het Amerikaanse satirische programma Saturday Night Live. Die song heette 'Borderline' en bewees zich vintage-Tame Impala, maar daarna bleef het voor de fans wel heel erg lang stil.

Parker gaf achteraf toe pas laat echt aan het werk te zijn gegaan. Naar eigen zeggen omdat "een stuk van de motivatie om aan een album te beginnen, is dat ik me op een bepaalde manier waardeloos genoeg moet voelen om opnieuw muziek te willen maken". Een - zacht uitgedrukt - aparte methode, maar 'The Slow Rush' bewijst voor de vierde keer dat het werkt. 'Borderline' was overigens geen echte single, want daarop was het wachten tot eind oktober van vorig jaar. 'It Might Be Time' - daar heb je dat thema van de tijd weer - kreeg die eer wanneer Parker officieel het nieuwe album voorstelde.

'It Might Be Time' is je paranoïde schaduw die zich in je achilleshiel vastbijt. Het verschrikkelijke gevoel dat je je magie verloren hebt en ze misschien wel nooit meer zal terugvinden. Het twijfelen aan jezelf dat je doet aanvaarden dat je beste dagen achter je liggen. Muzikaal is het weer een dynamisch, bombastisch staaltje bijtende progpop. De song drijft op een koppige keyboardgroove, geaccentueerd door een kettingbotsing van drums met een rusteloze funk als resultaat. Kortom: le nouveau Tame Impala est arrivé.

Die eerste single werd met veel minder wachttijd opgevolgd door 'Posthumous Forgiveness'. Een persoonlijke song waarin Parker zich op een voor hem zeldzaam uitgesproken manier richt tot zijn overleden vader. Een man waar hij ooit naar opkeek, maar waar hij na de echtscheiding van zijn ouders van vervreemd raakte. Een eerst tijdelijke en daarna definitieve scheiding die hem en zijn broer verwarde en voor het leven zou tekenen. Het is echter niet Parker die postuum vergiffenis schenkt. Het klinkt immers: "You still had time, you had a chance, but you decided to take all of your sorrys to the grave."

'The Slow Rush' is Tame Impala's diepe duik in de eindeloze poelen van de tijd. Deze muziek roept het gevoel op van een mensenleven als een bliksemschicht. Waar je belangrijkste momenten voorbijrazen terwijl je naar je telefoon tuurt. Parker vertelde in de aanloop naar de release dat "heel wat song gaan over het voorbijgaan van de tijd, over hoe je leven voorbij lijkt te flitsen en hoe dat leven vanaf dit moment scherper en meer bewust te ervaren. Die idee van de tijd die onhoudbaar voorbijgaat vind ik roesmakend.".

Dat roesmakende blijft dus een ingrediënt in zowel de teksten als de klank van Tame Impala. Parker is duidelijk nog lang niet uitgeëxperimenteerd, maar het is net zo indrukwekkend hoe elke innovatie in zijn sound onmiddellijk als Tame Impala herkenbaar blijft. De twaalf tracks op 'The Slow Rush' kwamen gedeeltelijk in Los Angeles tot stand en gedeeltelijk in Parkers eigen studio in zijn Australische geboortestad Fremantle. Niet dat dit er iets toe doet, want het klinkt naar goede gewoonte weer alsof de songs elders in ons zonnestelsel of ver daarbuiten ontsprongen.

Weinig acts maken muziek die uitverkochte sportstadions of festivalweiden in extase brengen, en tegelijk zo intens genoten kunnen worden in je eentje thuis of die autorit er verrassend korter op maken. Tame Impala heeft een geweldige live reputatie, maar de visuele toeters en bellen die het tot een haast hallucinante ervaring maken, blijven uiteindelijk ondergeschikt aan de songs an sich. 'The Slow Rush' telt heel wat tracks die ons doen uitkijken naar onze volgende afspraak met de band, maar in afwachting daarvan mag het nieuwe album nu al prat gaan op een vaste stek in de playlist van oude en nieuwe fans.