The Chemical Brothers – No Geography

Het Britse elektronicaduo The Chemical Brothers houdt zijn fans al een half jaar aan het lijntje. Of liever: aan het hunkeren naar het volgende studioalbum. Dat album heet ‘No Geography’, het is hun negende en verschijnt precies een jaar voor de band officieel de kaarsjes voor een kwarteeuw dansbare muzikale creativiteit mag uitblazen.

Dat we zo naar die volgende hunkeren, heeft ongetwijfeld te maken met de vier singles die eraan voorafgingen. Eind september van vorig jaar was er die eerste:  ‘Free Yourself’. Een dansvloerstomper die opgenomen lijkt in een drukke arcadehal, waar de luidsprekers van elke videogame- en flipperkast om aandacht schreeuwen, terwijl er ook nog een laserduel of vijf wordt uitgevochten. Vriend en vijand waren het er over eens: dit was een loeier van een eerste indruk.

Begin januari volgde dan ‘MAH’. Dat staat voor 'Mad As Hell', ziedend van woede, dus. De vocals scanderen “I’m mad as hell, I ain’t gonna take it no more”. Ook deze evoceert de betere rave-parties uit de jaren ’90. Met meedogenloze drumritmes en hypnotische bassloops. Laat het echter aan The Chemical Brothers over om je met de opbouw van het nummer twee keer in een onverwachte richting te sturen.

De derde single kwam er in februari en waar die eerste twee vooral de dansvloeren via het hart en de draaitafels van DJ’s veroverden, deed ‘Got to Keep On’ dat met de radiogolven. Funky, vrolijk, een instant-oorworm, zelfs met die drummachinebarrage ergens in twee derde van de song. Met een opmerkelijke videoclip door die twee bevriende echte broers: Michel en Olivier Gondry. Die eerste is cultmuziekvideomaker en de regisseur van ‘The Ethernal Sunshine of the Spotless Mind’. Olivier stond mee in voor de visuals die Daft Punk mee op de kaart zetten.

Goed, na drie sterke singles mocht het album nu wel zo stilletjes aan gaan komen. Mmm, bijna. Want onlangs loste de band nog een vierde single ‘We’ve Got to Try’. Een nummer dat overloopt van de grimmige acid house en funky baslijnen. Met dank aan de prominente rol van de Roland TB-303 – kenners zeggen kortweg ‘303’ – de bassynthesiser uit 1981 met een sound die aan de basis lag van elektronische dansmuziekgenres zoals acid house, Chicago house en techno.

Innovatie of niet, de chemische broertjes Tom Rowlands en Ed Simons vertellen dat er een moment was tijdens de opnames van ‘No Geography’ dat ze op de resetknop drukten. Dat begon met de constructie van een studio in hun eigenlijke studio. Een kleine, geïmproviseerde kamer waarin ze die instrumenten en hardware verzamelden waarmee ze hun eerste twee albums maakten. Materiaal dat in de tussenliggende twintig jaren stof had liggen verzamelen op Toms zolder.

‘No Geography’ zwalpt met zelfvertrouwen van gerechtvaardigde woede tot kinderlijke verwondering. Van acid house op halve snelheid via jacking house naar analoge droomlandschappen en noise. Zelden was terugkijken zo relevant, klonk ‘retro’ zo hedendaags of liet een verzameling songs zich lezen als een routemap richting de toekomst.

Ideeën werden getest op het publiek van hun live optredens in 2018 en continu aangepast. Het eindresultaat klinkt minder bijgeschaafd als wel bevrijdend losgeslagen. ‘No Geography’ is absoluut een album van vandaag, maar deelt tegelijk genoeg DNA met hun magistrale debuut ‘Exit Planet Dust’ en de Alice in Wonderland-psychedelica van 'Further' (2010), om van een heel speciale, hechte band te mogen spreken.

Voorganger ‘Born in the Echoes’ uit 2015 voerde de gebruikelijke sterrencast van gastmuzikanten op. Voor dat Grammy-genomineerde album waren dat onder andere Beck, Annie ‘St. Vincent’ Clark en Q-tip.  Bij ‘No Geography’ is dat helemaal anders. Het enige echte gaststemmenwerk is voor de relatief onbekende Noorse singer-songwriter Aurora en de Japanse rapper Nene. Op zich ook weer een koppige beslissing voor een band waarvoor nagenoeg elke grote artiest de telefoon opneemt. 

De fans zijn waarschijnlijk al gewend het onverwachte te verwachten. Al zullen die van het eerste uur extra blij zijn met de alomtegenwoordige big beats, de hoekige vibes en de overtuiging dat 2019 en 1995 toch minstens één ding gemeen hebben. ‘No Geography’ is een waardig nieuw hoofdstuk in het verhaal van de band die als eerste electronica-artiest een Grammy won. Om er daarna nog eens drie andere te winnen.