The Last of Us Part II: weergaloze actie én emotie

We hebben er langer op moeten wachten dan aangekondigd, maar nu is het zover. The Last of Us Part II verschijnt vandaag en miljoenen PS4-gamers krijgen daarmee eindelijk de opvolger voor wat velen een van de beste videogames ooit beschouwen. Het origineel dateert van 2014 en dompelde je op de PS3 onder in een filmisch en emotioneel geladen actieavontuur. De jonge Ellie speelde de hoofdrol en samen met haar getormenteerde vaderfiguur Joel ploegde ze door een meedogenloze, post-pandemische wereld. Een beleving die zelfs de meest geharde gamer naar de strot greep.

Wanneer we Ellie terugzien, is er voor haar haast net zoveel tijd verlopen als voor ons. Ze is vijf jaar ouder en lijkt een min of meer ‘normaal’ leven te hebben opgebouwd in een van die weinige geïsoleerde gemeenschappen die toch een zweem van beschaving trachten te puren uit een nog steeds levensgevaarlijke post-apocalyptische wereld. Tegelijk wordt het al snel duidelijk dat ze de schokkende gebeurtenissen van toen nog steeds met zich meedraagt. Ellie blijft een buitenbeentje, een geharde veteraan in het lichaam van een twintigjarige.

Het duurt niet lang of er komt een gruwelijk eind aan Ellie’s relatief comfortabele voorbije jaren. The Last of Us Part II demonstreert meteen waarom die ‘18+’ op de verpakking staat. Dit is een volwassen game, met volwassen dialogen, angstaanjagende thrillersuspense en vaak ook geweld dat hier eerder van een griezelig overtuigende realiteit getuigt dan van de gratuite flair waarmee Hollywood ons dat vaak serveert. Ellie en de meeste andere personages volgen meestal hun eigen overlevingsdrang en dat levert lang niet altijd een moreel fraai plaatje op.

Net zoals zijn voorganger is The Last of Us Part II ‘de film die je zeker gespeeld moet hebben’. De karakters worden heel geloofwaardig uitgediept, er wordt ijzersterk ‘geacteerd’, en zowel de actie als de precies getimede pauzemomenten in de game worden filmisch over je scherm gesmeerd. Gepast ondersteund door een dynamische soundtrack die alles er nog extra intens en spannend op maakt.

De overlevenden van de dodelijke plaag in The Last of Us Part II trachten zich elk op hun manier staande te houden in een wereld die krioelt van kannibalistische mutanten. Alsof dat nog geen ijzingwekkend spannende dreiging genoeg is, krijgt Ellie net zo vaak af te rekenen met moorddadige bendes die zo mogelijk een nog groter gevaar vormen. Munitie is schaars, de vijand nagenoeg altijd in de meerderheid. Daarom zal je als Ellie liever beroep doen op je pijl en boog, en nog vaker op slimme, bij voorkeur heimelijke tactieken.

In The Last of Us Part II ga je de rechtstreekse confrontatie liefst zo veel mogelijk uit de weg. Je slaat onverwacht toe met de middelen die je hebt en trekt je daarna zo snel mogelijk terug. Nagelbijtende sluipsequenties kunnen elk moment omslaan in koortsachtige panieksituaties. In beide gevallen betekent dat klamme handen terwijl je hart in je keel klopt. Het maakt daarbij niet uit op welke moeilijkheidsgraad je deze game speelt.

Wie de voorganger speelde, ontdekt in deze opvolger een veel beweeglijkere Ellie. Ze klautert vlotter en ze wringt zich door beklemmend nauwe plekjes om haar achtervolgers af te schudden. De actiegameplay is gestroomlijnd, maar het overleven blijft primeren. Dat wordt gebetonneerd in een strak verteld wraakepos waarin Ellie zich heeft voorgenomen gerechtigheid te serveren. En omdat er ‘The Last of Us’ in de titel staat, levert dat niet noodzakelijk een bevredigend gevoel van succes op, maar krijgen haar persoon én geweten het net zo hard te verduren.

Je kunt moeiteloos in The Last of Us Part II duiken als je de eerste game nooit speelde. Maar je ontzegt jezelf daarmee wel een van de beste games aller tijden. En met die voorganger nog vers in het geheugen haal je nog meer uit deze opvolger.