‘The Suicide Squad’: superhelden zoals je ze nog nooit zag

‘The Suicide Squad’ is allesbehalve een typische superheldenfilm. Om te beginnen, valt er geen enkele held te bespeuren. Het draait allemaal om de vaak excentrieke, gevaarlijk gestoorde vijanden, die normaal op het einde van een film zo vriendelijk zijn om zich door de held in kwestie te laten uitschakelen. En hoewel lang niet elk van deze unieke killers het einde van deze film haalt, zet ‘The Suicide Squad’ de formule toch op z’n kop, draait die vervolgens binnenstebuiten en schudt er dan nog eens mee.

Regisseur James Gunn koos bewust voor de minder bekende en meestal ook minder succesvolle schurken uit de stal van DC Comics. Dat je van de meesten nog nooit gehoord hebt, maakt de film niet minder vermakelijk. Wel wereldberoemd tot ver buiten het comicbook-universum is Harley Quinn. Margot Robbie gaf al in de eerste Suicide Squad-film deze ex van The Joker gestalte en bevestigde recent in ‘Birds of Prey’ nog dat dit personage exclusief het hare is. Joel Kinaman, die je misschien kent uit het eerste seizoen van ‘Altered Carbon’, herneemt zijn rol als de enige officiële officier die nog steeds onder protest met deze criminelen samenwerkt.

Will Smith, die in die eerste film de nooit missende huurmoordenaar Deadshot speelde, lijkt ingeruild voor een even indrukwekkende Idris Elba als de min of meer vergelijkbare Bloodsport. De andere bekende nieuwkomer is John Cena. Hij speelt Peacemaker, een hilarisch naïeve brok testosteron. Cena zelf omschreef hem als “de rotzakversie van Captain America”. Rond John Cena’s Peacemaker wordt overigens momenteel een hele tv-serie gemaakt. Misschien een vreemde beslissing, maar daarvoor moet je de film eerst zelf zien. In ieder geval dus meer dan genoeg star power, ook al heeft ‘The Suicide Squad’ die eigenlijk niet echt nodig.

Margot Robbie liet eerder al weten dat ze het altijd interessant vond wat verschillende regisseurs met haar personage doen. Deze keer drukte ze daar overigens zelf haar stempel op. Samen met regisseur James Gun stuurde ze Harley meer in de richting van een soort chaos-creator en -versneller. Het is zelden Quinn die het verhaal voortstuwt. Die taak rust veel meer op de schouders van de andere personages, wat haar alle ruimte geeft om keer op keer de boel spectaculair en altijd onvoorspelbaar de bocht uit te doen spinnen. Achteraf bekeken kun je Harley Quinn niet het belangrijkste personage in het verhaal noemen, maar je begrijpt wel waarom ze het gezicht van de film is.

Dat verhaal is simpel. De uitvoering en uiteindelijke ontknoping zijn dat al veel minder. In ruil voor een lichtere gevangenisstraf laat een aantal superschurken zich op een afgelegen tropisch eiland droppen. Daar moeten ze een zekere Thinker ‘vinden’, een geniale wetenschapper die het mysterieuze Project Starfish leidt. Het eiland wordt echter gecontroleerd door een megalomane tiran. En dat project blijkt een bedreiging voor de hele mensheid. Dat zijn maar twee ‘details’ die maken dat deze operatie niet echt volgens plan loopt.

Dat onverwachte is precies waar ‘The Suicide Squad’ het verschil maakt met vergelijkbare ‘een-handvol-tegen-een-overmacht’-spektakelfilms. Een oud militair spreekwoord zegt dat zelfs het beste strijdplan het eerste contact met de vijand niet overleeft. Dat wordt nergens zo brutaal en hilarisch geïllustreerd als in de eerste tien minuten van deze film. De kijker wordt volledig op het verkeerde been gezet en niet voor de laatste keer. En zo hebben we ook al eerder ‘helden’ gezien die af en toe stuntelen, maar nog nooit zo gênant als deze bende.

Waar die eerste Suicide Squad-film (zonder die ‘The’ ervoor) gebukt ging onder problemen op de set en tijdens de montage achteraf, geloof je wanneer James Gunn vertelt dat ‘The Suicide Squad’ (dus met die ‘The’ ervoor) zijn leukste regisseurservaring ooit was. Gunn geniet vooral bekendheid als de regisseur die ‘Guardians of the Galaxy’ tot een nog frisser dan denkbaar geachte filmreeks maakte. Dat Idris Elba en Margot Robbie enkel toezegden omdat hij aan het stuur zat, zegt al genoeg. Andere acteurs lazen - soms tot hun minder aangename verrassing - niet eens het script.

Waar die Guardians of the Galaxy-films voor een groot stuk uit computergegeneerde speciale effecten zijn opgetrokken, koos Gunn voor ‘The Suicide Squad’ voor zo veel mogelijk echte sets en wat ze in het filmwereldje ‘practical special effects’ noemen. In tegensteling tot heel wat andere superheldenfilms zit de camera hier ook veel dichter op de huid van de personages. Aan verbluffende tot ronduit waanzinnige megascènes geen gebrek, maar de meeste shots danken hun rauwe intensiteit aan het feit dat je er middenin staat. Let ook eens op hoe de film in grauwe grijstinten begint en over het hele verloop steeds meer en fellere kleuren toevoegt. Dat voegt misschien niets toe aan het verhaal, maar de betere film is meer dan een plot en acteerwerk.