Valerian and the City of a Thousand Planets

De 28^ste eeuw. De mensheid verspreidt zich over het volledige melkwegstelsel. Een plek die de mens deelt met honderden andere rassen en beschavingen. Valerian en Laureline zijn twee intergalactische agenten belast met de ordehandhaving binnen de menselijke territoria. Een missie voor het Ministerie van Defensie leidt hen naar de fabelachtige stad Alpha. Dat is een immens uitgestrekte metropool waar rassen uit het hele universum al eeuwenlang samenkomen om er kennis, informatie en cultuur uit te wisselen.

Het feit dat Valerian en Laureline erheen gestuurd worden, voorspelt echter weinig goeds. Er broeit iets mysterieus, donker en gevaarlijk in het hart van Alpha. Een mogelijk fatale dreiging voor het voortbestaan van de ‘Stad van Duizend Planeten’ en misschien wel van het hele universum zoals we dat hier in die 28ste eeuw leren kennen. Na vele jaren van min of meer vreedzaam samenleven lijkt die onbekende kracht alles in chaos te willen storten. Een job op het lijf geschreven van de altijd ietwat ongepast zelfzekere Valerian en de gelukkig heel wat nuchtere Laureline. Een team van tegengestelden dat hun beste werk samen levert, maar elk afzonderlijk absoluut zijn mannetje en zeker zijn vrouwtje staat.

‘Valerian and the City of a Thousand Planets’ is van de eerste tot de laatste seconde een weergaloos, ongeremd sciencefictionspektakelstuk. Je kijkt er niet van op wanneer je hoort dat er 2.734 special effects-shots in zitten. Toch voelt het niet als een typische sciencefictionfilm aan. Ondanks de soms hallucinante setting en visueel indrukwekkende actie ontbreekt hier elke vorm van pretentie. Tenzij natuurlijk de gespeelde, want Valerian kan af en toe nogal arrogant overkomen. Daarin lijkt het wel wat op de Guardians of the Galaxy-films.

Lang voor Luc Besson zich ontpopte tot een fenomeen in de filmwereld en zijn reeks iconische bioscoophits schreef, regisseerde of produceerde, was hij een van de zovele jongetjes geobsedeerd door de stripverhaalreeks ‘Valerian en Laureline’. Besson raakte verslaafd aan de stripserie en verslond elk van de 22 afleveringen van de reeks geschreven door de bekende scenarist Pierre Christin en gedurfd uitgetekend door Jean-Claude Mézières.

Met die liefde voor de stripserie altijd in het achterhoofd groeide de carrière van Besson via opgemerkte en aparte actiefilms zoals ‘Nikita’ en ‘Leon’. Het was echter pas wanneer hij zijn instantcultklassieker, het retro-futuristische sciencefictionspektakel ‘The Fifth Element’ maakte, dat hij begon te overwegen de helden uit zijn jeugd van zolder te halen. Het idee van een verfilming kreeg vorm.

Besson was zich er echter van bewust dat de relatief primitieve visuele effectentechnologie in de jaren ’90 nog niet rijp was om er het universum van Valerian en Laureline mee neer te zetten. Hij las er de strips nog eens op na, besloot dat het onmogelijk was en zette de idee op de waakvlam. Het was pas toen James Cameron hem uitnodigde op de set van ‘Avatar’ dat Besson besliste dat de tijd gekomen was.

“Met ‘Avatar’ leek plots alles mogelijk. Dat was het moment dat ik besloot om met Valerian aan de slag te gaan.” Het werd een echt passieproject. De regisseur besloot zelfs voorbij te gaan aan een salaris om deze duurste Franse film ooit te kunnen maken. Het resultaat overdondert je zintuigen, en zit nokvol charme, humor, opwinding en zoveel memorabele beelden dat je haast niet met je ogen durft te knipperen om maar niets te missen.